IntroductiE
De familie Smith uit Barnard Castle verloor 5 van de 6 zonen in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog. Verscheurd door verdriet stierf de vader ook in 1918. De enige overlevende zoon werd uit de loopgraven gehaald door Buckingham Palace en het War Office. Hij zou 72 jaar oud worden en 5 kinderen krijgen.
​
Amy Beechey uit Lincoln verloor 5 van haar 8 zonen in de oorlog. Toen ze door koningin Mary werd bedankt tijdens een bezoek aan Buckingham Palace, antwoordde Amy: "Het was helemaal geen opoffering, mevrouw. Ik heb nooit gewild dat ze weggingen."
​
Annie Souls uit Great Rissington in de Cotswolds verloor ook 5 van haar 6 zonen in de oorlog. Haar zoon Frederick wordt nog steeds vermist, en tot haar dood brandde Annie een kaars bij het raam, in de hoop dat haar zoon eindelijk de weg naar huis zou vinden.
Dit is natuurlijk niet een geheel Engels verhaal!
​
De Canadese Charlotte Wood uit Winnipeg verloor 5 zonen en zag er nog 2 zwaargewond naar Canada terugkeren.
De Australische broers Theo, George en William Seabrook uit Sydney kwamen voor het eerst in actie tijdens de Battle of the Menin Road op 20 september 1917. Het was hun enige actie in de Grote Oorlog, want alle drie kwamen om het leven. William werd begraven op Lyssenthoek Cemetery nabij Poperinge, de andere twee broers staan ​​vermeld op de Menenpoort Memorial to the Missing in Ieper.
De familie Christophers uit Nieuw-Zeeland verloor 4 van de 5 zoons in de oorlog. Alleen Quentin, die te jong was om vrijwilligerswerk te doen, overleefde zijn ouders Anthony en Juliet. Victor stierf op 29-jarige leeftijd in Gallipoli (1915). Herbert, 27 jaar oud, kwam om het leven in de Slag aan de Somme (1916). Julian, 33 jaar oud, stierf in de nasleep van de Slag bij Passendale (1917) en de oudste broer Reginald werd op 36-jarige leeftijd gedood tijdens de geallieerde eindoffensieven van oktober 1918.
​
Thomas en Agnes Collins uit Ierland hebben tijdens de oorlog afscheid genomen van 6 zonen. Na de campagnes in de Somme en Vlaanderen zou slechts 1 zoon naar huis terugkeren. 4 zonen kwamen om, 1 werd vermist.
​
De familie Tocher uit Aberdeen, Schotland, verloor ook vijf zonen in de Grote Oorlog. Alle 5 de broers dienden bij de Gordon Highlanders, maar gingen een voor een ten strijde. George sneuvelde in 1915 langs de Menenstraat bij Ieper, terwijl drie van zijn broers omkwamen in het offensief van 1916 aan de Somme. Peter werd gevangen genomen bij de slag bij Le Cateau (1914) en bracht de rest van de oorlog door in een gevangenkamp in Duitsland. Hij keerde terug naar Schotland, maar stierf in 1923.
​
Het Franse echtpaar Jules Ruellan en Marguerite du Riveau had in totaal 18 kinderen. Niet minder dan 10 zonen werden gerekruteerd in het Franse leger en dienden in de loopgraven in de frontlinie. Slechts 4 van hen zouden terugkeren, en 1 van die 4 zou in 1930 door vergassing tijdens de oorlog overlijden.
​
De Amerikaanse broers gouverneur en Perander Rogers werden gerekruteerd - de een door dienstplicht, de ander vrijwillig - in juli 1917 en vertrokken in september 1917 van huis. Na hun training in Camp David voeren ze naar Frankrijk en waren betrokken bij de 2e Slag om de Marne (nabij Chateau- Thierry). Beide broers kwamen op 12 augustus 1918 om het leven toen een granaat vlak bij hen uiteenspatte. De gouverneur probeerde zijn broer in veiligheid te brengen, aangezien Per gewond raakte door sluipschutters. Ze werden naast elkaar begraven in Fimes, maar hun lichamen werden na de oorlog herbegraven op Arlington Cemetery.
​
Ook het verhaal van het jongste Duitse slachtoffer aan het westfront is een verhaal van broederliefde: Walther en Paul Mak meldden zich in augustus 1914 als vrijwilliger voor de legerdienst. Paul, geboren op 19 juli 1900, stierf aan verwondingen op 6 juni 1915. Zijn broer Walter was bij hem toen hij stierf.
​
In de Gallipoli-campagne kwamen 196 broeders en zusters binnen de troepen van het Gemenebest om het leven. Slechts 13 van hen hebben een bekend graf. De drie broers Legge - Bertram, George en Cyril - voegden zich bij de Britse troepen en vochten zij aan zij bij Suvla Bay. Zowel Bertram als Cyril werden gedood toen ze op 21 augustus 1915 over de top gingen. George bleef in het leger en won een militaire medaille voor dapperheid op het slagveld. Hij sneuvelde in de Slag om de Selle in oktober 1918.
​
De troepen van het 1e bataljon Newfoundland Regiment verloren 255 doden, 386 gewonden en 91 vermisten in de Slag om Beaumont-Hamel op 1 juli 1916. Onder de doden waren 14 paar broers.
​
Al deze tragische verhalen vertellen over broers die daadwerkelijk samen zijn vermoord. Toch verloren duizenden mannen tijdens de oorlog een of meer broers tijdens gevechten in andere eenheden. Tot nu toe is er geen groot onderzoek gedaan naar deze familietragedies die zelfs vandaag de dag zoveel levens hebben beïnvloed.
​
De laatste veteraan van Engeland, Harry Patch, die stierf op 111-jarige leeftijd, beschreef het als volgt: "Te veel stierven, ga niet ten oorlog!"
de zonnebeke five vinden
Dit verhaal is dat typische "bericht in een fles" -verhaal. Hoewel het allesbehalve typisch is. Nooit eerder bevatte een bericht zo'n geweldig verhaal.
Tijdens wegenwerken voor de aanleg van een nieuwe gasleiding in het gehucht Westhoek in 2006 stopte Tom Heyman, die de machine bedient, plotseling met graven en belde Johan Vandewalle, een amateurarcheoloog. Tom was ervan overtuigd dat hij menselijke resten vlak langs de weg had gevonden, en verbond ze onmiddellijk met het slagveld dat ooit de Westhoek was. Johan snelde naar hem toe en kon alleen maar bevestigen dat deze overblijfselen die van een soldaat uit de Eerste Wereldoorlog moesten zijn. Hij nam contact op met de politie en de burgemeester van Zonnebeke, en kreeg groen licht van Dieter Demey en Archeo 7 om een ​​team te verzamelen en zo snel mogelijk te beginnen met opgraven.
Het zou voor hen allemaal een geweldige ervaring zijn. Nadat ze het eerste graf hadden opgeruimd, zagen ze een ander graf net naast het eerste. En dan nog een, en nog een, en nog een. In totaal werden 5 Australische soldaten opgegraven. Het laatste Australische lichaam zou echter een blijvende indruk maken op alle betrokkenen. Dit vijfde lichaam was dat van de Australische soldaat John Hunter. In totaal zouden drie van de vijf soldaten worden geïdentificeerd door DNA-onderzoek.
​
Het lichaam van John Hunter werd niet in het graf gegooid zoals de andere vier lichamen. Het was duidelijk dat deze man niet was begraven zoals de anderen, iemand had er zorgvuldig voor gezorgd dat John Hunter te rusten was gelegd. Onderzoek leidde tot de familie in Australië, die bevestigde dat het verhaal in de familie was dat John - of Jack zoals hij in de familie bekend was - was begraven door zijn jongere broer Jim.
​
When Johan uncovered John’s head, which was wrapped in his ground sheet, it was as if lightning struck. Johan looked straight in John eyes and with the sunlight in the right angle, Johan could clearly see the colour of John’s eyes. It was an instant moment, but it lasted long enough to be photographed. At the time only Johan experienced this awesome moment, but the photographs will certainly move generations to come.